Verhalen

De mietjeskant en de mannenkant van de berg - door Lieven Van Mullem

De initiële plannen voor dit verhaal dateren van november 2008, op het verjaardagsfeest voor mijn 35 jaar, ontstond tussen pot en pint het idee om de Mont-Ventoux te beklimmen.
We waren met 3, Steven, Geert en ik, het idee was geboren.

De eerste stap was onze vrouwen ervan overtuigen dat dit geen wilde ideeën zouden blijven maar dat het ons menens was. Dit lukte de avond zelf nog. De volgende stap was een timing afspreken en een koersfiets aanschaffen. Begin januari waren we zover, de koersfiets werd geleverd, rollen werden aangeschaft. Mijn fiets bevat een 53-39 gecombineerd met een 11-23 achteraan. De volslagen leek die ik was, had er geen idee van dat dit niet geschikt was voor de Mont Ventoux. 
Intussen hadden we het nieuws al verspreid en kwamen we via een collega van Steven naar de organisatie Sporta. We besloten om dit niet op eigen houtje te ondernemen en Sporta leek ons de ideale partner. De datum lag vast, het werd 20 juni 2009 en we zouden niet alleen zijn, Sporta laat immers 2000 deelnemers toe. Intussen was er ook een vierde compagnon bijgekomen nl. Luc , een jeugdvriend van Steven. 
Ik ontdekte ook  dat er ook 3 verschillende beklimmingen bestaan, nl. vanuit Bédoin (volgens de kenners de moeilijkste 21,5 km met een gemiddelde van 7,5%), vanuit Malaucène en vanuit Sault. Deze laatste wordt blijkbaar de mietjeskant genoemd, omdat de beklimming iets langer is, namelijk 26 km en minder steil met een gemiddelde van 4,4%.

Nu startte het echte werk: het trainen, dus ging ik op het web op zoek naar een trainingsschema.  
De gevonden schema's (van Sporta) bleken nogal strak te zijn en niet echt aan mij besteed.  
Na wat googelen en lezen van verhalen van anderen, kwam ik tot de vaststelling dat 2000 trainingskilometers wel een must waren. 
 
Omdat 20 juni nog veraf was, stelden we een tussendoel. we zouden de laatste 140 km van de Ronde van Vlaanderen rijden.  In februari en maart trainden we een 800-tal kilometer op de rollen en in de Vlaamse Ardennen.

  
Ik liet al snel mijn 11-23 achteraan vervangen door een 12-27, na enkele hellingen te hebben beklommen zoals de Eikenberg en de Varent.

Op 2 april brachten we deze eerste doelstelling tot een goed einde. De voldoening was echter zo groot dat de fiets aan de haak bleef voor meerdere weken. Dit is een van de nadelen van niet met een strak schema te werken. Op aanraden van Steven liet ik mijn 53-39 vervangen door een 50-34, beter gekend als een compact. 
 
Met 20 juni in zicht, werd er eind mei een strak schema opgesteld: voortaan zouden we per week fietsen per week in de Vlaamse Ardennen. Telkens stonden er een 5-tal hellingen op het agenda, waarvan 1 rit van 100km op 12 juni. Zo stond de teller op ongeveer 1.500 km op 16 juni, enkele dagen voor het vertrek naar Saint-Cecile Les Vignes. 
 
We vertrokken op 18 juni 's ochtendsvroeg met de camionette van Geert, volgeladen met ons fietsen en valiezen. Iedereen, behalve ik, was ervan overtuigd dat we best niks meer ondernamen en de benen lieten rusten tot op D-day.

Op 18 juni rond 19u30 kwamen we aan in de Vaucluse met zicht op de reus. Meteen rees bij mij het idee: we mochten niet wachten tot 20 juni om hem te trotseren. Steven, Luc & Geert waren er nog steeds van overtuigd dat we op 19 juni enkel een uurtje zouden losrijden met hartslag beneden de 120. 
 
Het weerbericht was ons gunstig gezind. 's Avonds vernamen we van een ventourist in ons hotel dat er voor 20 juni, zware mistral werd voorspeld. Het was dus niet zeker dat de beklimming met Sporta zou kunnen doorgaan. Ik zag mijn kans schoon om de anderen te overtuigen om hem morgen al te beklimmen vanuit Sault, dan zijn we hier toch niet voor niks. Stel dat we naar huis gaan zonder beklimming, dan toch beter Sault dan niks. We doen het rustig als training, iedereen op eigen tempo. 's Avonds kon ik mijn roommate Geert al overtuigen en bij het ontbijt, de volgende ochtend, de anderen ook. 
 
Om 11u kwamen we aan in Sault. Een schroeiende zon aan een straalblauwe hemel, zorgde voor temperatuur van ongeveer 30 graden, we begonnen eraan. De eerste kilometers liepen heel vlot, na een 5-tal kilometer begon het 'echte' klimwerk met stijgingspercentages tussen de 5 en 6% voor een zone van een 6-tal km. Ik besloot om mijn compagnons achter mij te laten en mijn eigen tempo te gaan. Deze kilometers passeerden heel gezwind en werden gevolgd door een hele makkelijke zone variërend tussen de 1 en 4% tot aan Chalet Reynard. Op dit punt komen de routes van Bédoin en Sault samen.

Van hieruit volgden nog 6 zware kilometers naar de top (tussen de 7 en 11%), ideaal als parcours verkenning voor morgen dus. Op mijn kilometer teller stond 1u20m, dus besloot ik om een streefdoel van 2u voorop te stellen. Vanaf Chalet Reynard rij je boven de boomgrens en ben je bijgevolg meer vatbaar voor de wind. Er was nog geen sprake van een echte Mistral, maar toch wel van een stevige wind. Met de top in zicht liepen de eerste kms vlot, 3 km voor top begint het zware werk en ik schakelde naar mijn kleinste versnelling een 34-27. De uitzichten van hieruit zijn prachtig , het is echt volop genieten en afzien tegelijkertijd. Na 1u59 minuten stond ik op de top, te genieten van een fantastisch uitzicht op het maanlandschap. Hier wordt het echt duidelijke waarom deze berg de kale reus wordt genoemd.  
Snel nog een telefoontje naar het thuisfront en eventjes wachten op de compagnons, en dan naar beneden want er was intussen een hevig onweer komen opzetten ,waar we net niet aan ontsnapt zijn.De afdaling tot aan Chalet Reynard was in de regen, het was dus voorzichtigheid geblazen met de remmen halftoe. Na ongeveer 10 km dalen kwamen de zonnestralen opnieuw opzetten en was het terug volop genieten, met een paar stops om het landschap te vereeuwigen.

Beneden gekomen in Sault vond  ik Steven en Luc terug op een terrasje, hun extra atletisch vermogen (lees extra kilo'tjes) leveren hun natuurlijk het voordeel in de afdaling. We nuttigden nog enkele cola'tjes, een pasta met pesto en laadden de fietsen terug in de camionette. 
 
Mijn eerste doelstelling was bereikt, de reus was getrotseerd en de parcour kennis van de laatste 6 km zouden zeker nog van pas komen. In de namiddag reden we naar Bédoin, prachtig dorpje trouwens. Op de Sportastand halen we onze rugzak en fiets + voetplaatje voor de tijdsregistratie op, hier vernemen we dat er morgen een hevige Mistral zal staan, maar dat de beklimming zal doorgaan. 
We ondertekenen het bord 'Ik rij proper', we besluiten hier niet te wachten op het legertje bv's en rijden terug naar Saint-Cecile les Vignes. Na een uurtje rust, een douche en een bezoek aan het plaatselijk Italiaanse restaurant, waar we een spaghetti nuttigen met een fles Badoit, (alles voor de sport), kruipen we tijdig onder de wol.

20 juni, om 7u uit de veren, snel douchen, wieleroutfit aan en naar het ontbijt. Een dampend bord spaghetti met olijfolie staat mij op te wachten. Niet echt wat je verwacht van een Frans ontbijt, maar we leven nu al een ganse week volledig voor de sport, dus dit moet er ook in. Ik zal me dit achteraf niet beklagen.  
Om 8u vertrekken we voor een rit van 45 min naar Bédoin, onderweg drink ik ongeveer 1 liter water zodat mijn lichaam voldoende gehydrateerd is.  
De parkings in Bédoin staan overladen met Belgische nummerplaten, we zijn hier duidelijk niet de enige Belgen. We zijn klaar om te starten aan het echte mannenwerk. Het wilde idee van november is realiteit, het is nu of nooit. 
Op de Sporta-stand, het vertrekpunt, ontmoeten we nog een 200-tal ventouristen/Ventousiasten . 
Na de nodige formaliteiten vertrekken we met ons vieren richting top. Luc en Geert besluiten hun eigen tempo te rijden en blijven achter. Ik besluit om bij Steven te blijven en niet alleen te rijden, de eerste kms zijn een rustige aanloop met stijgingspercentages tussen 3 en 6% (te vergelijken met de klim vanuit Sault). We doen het heel rustig aan, wetende dat ik mijn krachten moeten sparen voor het bos, mijn hartslag varieert tussen de 150 en 160, de zon brand op onze schouders en van Mistral is er hier nog niet echt sprake.  
Na een 6-tal km start het bos - we staan voor een zone van 9km met een stijgingspercentage, schommelend tussen de 9 en 11%. Aan de start van het bos laat Steven iets vallen en keert even terug, ik besluit om niet te stoppen en rij door. Er passeert mij een ventourist (Jerry Crombez), die een aardig tempo rijdt en ik pik aan. We geraken aan de praat, het blijkt zijn 4de beklimming te zijn, zijn beste tijd tot hiertoe is 2 uur 8 minuten. Dit lijkt mij een tijd waar ik wel tevreden kan mee zijn en samen rijden we verder. Zijn parcourskennis van het bos komt me goed van pas.

De eerste kms van het bos passeren vlot, de hartslag schommelt tussen de 170 en 180, ik trap een 34-25 afgewisseld met een 34-27, onze snelheid schommelt tussen de 8,5 en 11 km/u. Na 10 km besluiten we de bevoorrading voorbij te rijden en niet te stoppen, ik heb op dit moment nog 2,5 volle drinkbussen, anderhalve op de fiets en 1 op de rug, ook de energiebars zijn nog niet aangesproken. 
De spaghetti van deze ochtend doet zijn werk, ik ben Geert dankbaar dat hij dit kunnen regelen heeft met de bazin van ons hotelletje. 
Nog 5 km tot aan Chalet Reynard, dan kan ik overstappen op mijn eigen parcourskennis van gisteren. 
De pedalen blijven vlot ronddraaien de hartslag blijft rond 170 schommelen.  
Twee kilometer voor het einde van het bos, beginnen we de mistral te voelen. Nog geen 80 km/u maar toch windstoten die ons dwingen om recht te staan in de pedalen.  
 
Na 1 uur 29 minuten klimmen en met het bos achter de rug, bereiken we Chalet Reynard, de eerste kilometer blijf ik nog bij mijn compagnon maar ik voel dat ik de benen heb en besluit alleen door te gaan,. Ik begin erin te geloven dat een tijd van twee uur misschien wel haalbaar is, de eerste kilometers aan 7% gaan aan 15-16 km/u op een 34-21. 
Nog 3 km van de top maak ik kennis met de echte mistral, er volgen hevige windstoten, er wordt zelfs een renner omver geblazen. Bij sommige windstoten val ik terug naar 6km/u, de hartslag gaat tussen de 180 en 190 maar de top roept en we gaan door, ik start aan de laatste km met 1 uur 57 minuten op de teller. De wind en de 11% verplichten me om op mijn 34-27 te blijven. In de laatste bocht is de wind zo hevig dat Sporta-medewerkers sommige fietsers moeten opvangen. Na 2 uur en 6 minuten rij ik over de registratiemat van Sporta, vol van adrenaline, dit geeft een gevoel om nooit te vergeten. De klok op mijn kilometerteller stopt op 2 uur en 6 minuten, nooit gedacht op voorhand. 
Na enkele minuten zie ik, de compagnon (Jerry Crombez) die ik achterliet enkele kilometers voor de top. We feliciteren elkaar, hij verbetert zijn beste tijd met 5 minuten. 
 
De wind raast, de lucht is helderblauw en het uitzicht fenomenaal, nog mooier dan gisteren maar de gevoelstemperatuur is heel koud (zeker na de inspanning), de windstopper komt goed van pas. 
Na 2 uur en 20 minuten bereiken ook Luc, Geert en Steven de top, ze hebben elkaar gevonden in de beklimming en leveren een topprestatie hun streefdoel van 2 uur 30 minuten is meer dan bereikt.  
We genieten nog even van de top, maken wat foto's en starten de afdaling, velen gaan te voet, de eerste kilometers zijn door de mistral echt gevaarlijk.

Mission accomplished, het gekke idee van november is realiteit geworden. ik hoop dat dit verhaal vele anderen mag motiveren en de moed geven om dit ook te doen, want het is het waard. 
We maakten kennis met de mietjeskant (volgens mij terecht deze benaming) en de zware beklimming vanuit Bédoin.

Vandaag zijn er 4 nieuw ventouristen geboren, de eerste stap naar een Ventousiast is gezet, 
Mont Ventoux tot volgend jaar, dan mik ik naar een tijd beneden de twee uur, hopelijk zonder mistral.

Naar boven

Plaats een reactie

Gelieve alle velden correct in te vullen.

Uw naam (*)

Uw e-mailadres (*)

Hoeveel is 7 + 3 ? (*) ?

Uw reactie (*)

Er zijn reeds 5 reacties