Verhalen

Mens sana in corpore sano - door Steven Van Caelenberg

1m74, 65 kg, op het buitenblad (53) naarboven sprinten op de Bosberg en iedereen uit het wiel rijden. Jeugdsentiment, eind jaren 80.

25 kilo later, met een kleuter op het fietszitje achteraan en een baby in het karretje daarachter, puffend en hijgend de brug over de Schelde trachten over te raken.

Ruim 3 jaar geleden, bij de plotse en veel te vroege dood van mijn pa, een eerste flits door mijn grijze hersenmassa dat de uitdrukking 'een gezonde geest in een gezond lichaam' hoogstwaarschijnlijk niet langer op mij van toepassing was. (om foute interpretaties te vermijden: ikzelf meende dat het nog wel snor zat tussen mijn oren)

Dus onmiddellijk naar de dichtstbijzijnde fietswinkel samen met gebuur Lieven om 2 mountainbikes te kopen, twee identiek dezelfde (kwestie van een nog betere prijs te kunnen krijgen). We wonen aan de rand van de Vlaamse Ardennen, te midden van ontelbare perfect bewegwijzerde mtb-routes. We mogen fier zijn op onszelf, want we hebben toch wel 3 routes gereden. De eerste 6 maand om daarna de fiets veilig op te bergen. Elk aanvaardbaar bod zal graag geaccepteerd worden (de fiets ruikt nog naar nieuw)

Waar liep het fout de laatste 10 jaar op fysiek vlak?
Les excuses sont faites pour s'en servir.

• Té drukke job met verplicht heel wat restaurantbezoek, recepties en andere festijnen die een Bourgondiër als ik natuurlijk telkens met heel wat tegenzin afwerken. It's a dirty job but somebody got to do it.
• Een fantastisch gezin dat klaarstaat om de schaarse vrije tijd op te vrolijken, zodanig dat ik zelf geen seconde moet nadenken hoe de privé-agenda kan gevuld worden.
• Fouten blijven niet onbestraft in onze maatschappij. Ik heb thuis een aantal lievelingen rondlopen die me graag confronteren met de harde realiteit.                                                                                          

Via de kinderlijke onschuld (Louis: "papa, als we ooit een nieuwe papa moeten zoeken als jij er niet meer zou zijn, dan liefst ene met een dunne buik").    
Via de vrouwelijke rechtlijnigheid (mijn vrouw: "mensen vertellen we dat je niet meer te herkennen bent op onze trouwfoto's", wat volgens mij dan vooral slaat op het fysieke aspect).

Met de 40 die voor de deur staat, was het hoogtijd om echt te beginnen werken aan dat gezond lichaam en niet langer als een struisvogel  de realiteit te ontwijken.

Stap 1: stel jezelf een doel en communiceer het aan het zoveel mogelijk personen. Een extravert persoon als ik heeft totaal geen moeite hiermee. Weinig mensen uit mijn directe en indirecte omgeving zijn niet op de hoogte dat ik de Mont Ventoux zou beklimmen op 20 juni.

Stap 2: zoek een aantal kompanen die hetzelfde doel willen bereiken. Buurman Lieven (je weet wel, die van de volledige 3 ritjes op de mountainbike) zat ook al met zoiets in zijn hoofd en al vlug sloten Geert en Luc aan.

Stap 3: kijk wat nodig is om je doel te bereiken: een aangepaste koersfiets en een wetenschappelijk ondersteund traningsschema. De fiets was vrij vlug een feit (Lieven en ik hebben weer identiek dezelfde fiets gekocht, je weet wel, over 2 fietsen kan je beter negociëren dan wanneer je er maar één koopt…) en wat het trainingsschema betrof, hadden we er zelfs 2 (op papier én online)

Stap 4: las een tussenobjectief in. In casu de laatste 140 km van de Ronde van Vlaanderen. Ondanks de knieblessure van Lieven  en de op doktersbevel stopzetting van mijn training gedurende 3 weken, gaf 4 april een grote voldoening: Geert, Lieven en ik slaagden in de RvVl, Luc zat op dat moment in het buitenland.

Stap 5: behoed je voor overoptimisme. De kick van de Ronde zorgde onbewust voor zo'n euforie dat er een kleine maand niet meer getraind werd, alle ja, voornamelijk dan wat Lieven en mezelf betreft. Gelukkig zijn we niet met 2 aan dit avontuur begonnen, en bleven Geert en Luc trouw aan hun trainingsschema, hierdoor creëerden ze bij Lieven en mij een onbehaaglijk gevoel  (straks halen zij het wel en wij niet) waardoor we weer tot de actie overgingen. Screen je kompanen dus op hun doorzettingsvermogen.

Stap 6: blijf baas over je agenda en communiceer duidelijk. Sorry vrouw en kinderen, maar mijn werk is in mei en juni traditioneel baas over mijn agenda. Als het een troost mag zijn, ook mijn trainingsschema is maar half aan zijn trekken gekomen. Ik zal voortaan duidelijker trachten te communiceren over mijn agenda en bij het invullen ervan rekening houden met de werkagenda van mijn vrouw en die van het gezin.

Stap 7: als je even twijfelt, denk aan de volgende wetenschappelijk onderbouwde zin: je kan beter te weinig getraind hebben dan overtraind te zijn.

Stap 8: als je even twijfelt, denk aan gans die meute aan wie je een paar maand geleden vol trots je doel prijsgaf. Denk aan diegenen die op voorhand zegden dat je het niet ging halen. Wil je gefeliciteerd dan wel gecondoleerd worden?

Stap 9: JUST DO IT. Mijn andere sportmakkers zullen ongetwijfeld dieper ingaan op de beklimming zelf. De eerste dag na onze aankomst in de contreien van de Mont Ventoux stond een lichte trainingsrit gepland (wat losrijden tegen lage hartslag). Tot ik 's ochtends aan de ontbijttafel vernam dat Lieven deze planning grondig gewijzigd wou zien; 'k moet op mijn werk al genoeg discussiëren dat ik in mijn vrije tijd vaak geen zin heb om mensen op andere gedachten te brengen dus na een kwartier gemor gaf ik mijn fiat voor de nieuwe planning.
De Ventoux op via Sault, als training!?! Lieven heeft misschien een gezond lichaam maar ik stel me wel vragen over het gezondheidsgehalte van zijn geest. Vorig jaar wist ik nog niet eens langs hoeveel kanten je die berg opkon, laat staan dat Sault gekend stond als de softieskant. Een beklimming is een beklimming, enkel wielerfreaks kennen het verschil.

Yes Yes Yes was dan ook het gevoel toen ik bovenstond. De beklimming verliep zoals de voorbereiding al had aangetoond: ik klim vrij vlot als het geleidelijk gaat en onder de 8% blijft, boven dat % voel ik die extra kilo's.

De voorbereiding had niet echt voor spectaculair kiloverlies gezorgd, amper een 4-tal kilo's, zo weinig waarschijnlijk omdat er kilo's vet werden getransformeerd  in spieren, deze laatste zin bij wijze van grap natuurlijk. Tja, een week voor de beklimming nog een businesstrip van 3 dagen (lees 6 maaltijden en eenzelfde aantal wijndegustaties) in Bourgondië, zou iemand met een slecht karakter kunnen interpreteren als poging tot sabotage van mijn werkgever.

Terug naar de beklimming zelf van vrijdag. De laatste kilometers voor de top kwamen Luc en Geert aansluiten (Lieven is een geboren klimtalent en stond dan al aan de top vermoed ik) en toen ik 180 zag verschijnen op mijn hartslagmeter, heb ik de laatste meters noodgedwongen op eigen tempo verdergereden en Geert en Luc luttele seconden laten voorgaan. Dat Luc in de allerlaatste bocht een verkeerde afslag nam  waardoor ik alsnog voor hem eindigde zou ik hier niet eens mogen vermelden,  het was geen wedstrijd. Samen uit samen thuis.

's Avonds heb ik toegegeven dat de plotse wijziging van het programma, in se een goede beslissing was van Lieven. Vooral psychologisch, want we hadden de Ventoux al beklommen (doel bereikt en dus een ganse rits personen op de hoogte brengen via sms) en de laatste 6 kilometers van Chalet Reynard tot de top zijn identiek dezelfde als bij de beklimming langs de lastige kant, via Bédoin. Een goede terreinkennis is een must en zou me hopelijk 's anderendaags van pas komen.

De zaterdag dan; mijn plan was zeer eenvoudig en bestond uit 3 deelobjectieven; vooreerst de bevoorradingspost na 8 km, dan Chalet Reynard en tenslotte de top zelf. De eerste 6 kilometers via Bédoin zijn op mijn lijf geschreven, geleidelijke klim en niet boven de 7%. Vandaar dat ik eraan begon in het gezelschap van onze topklimmer Lieven. Als knecht weet je dat je je kopman in ideale omstandigheden naar het echte werk moet brengen.  Op een vervelend moment verloor ik mijn chocoladereep, en omdat op tijd eten en drinken essentieel is, keerde ik terug om het op te rapen. (niks laten verloren gaan, zo ben ik opgevoed). Lieven alleen verder, en de volgende bocht een eerste psychologische klap: het beruchte bos. Een muur verschijnt recht voor je wielen.                                                                                                                                 

Tweede psychologische klap: op mijn teller stond km 8 en geen bevoorrading te zien. Paniek!

Derde psychologische klap: Luc en Geert, trage starters maar sterke finishers, staken me nu al voorbij, en dat met nog 14 kilometer klimmen voor de boeg, zonder één strookje (vals) plat. Luc en Geert hadden goede benen, en een relatief lage hartslag. Bij mij deed alles waar ik nog gevoel in had, pijn en ik kreeg mijn hartslag niet onder de 170.  Gelukkig kon ik me vastbijten in hun wiel en twee kilometer verder zag ik de bevoorrading. Psychologisch belangrijk moment, het eerste deelobjectief van de dag was binnen en raar maar waar, daarna ging het plots veel vlotter. Ik schakelde naar mijn kleinste verzet, dacht eraan om niet alleen te duwen op mijn pedalen maar ook te trekken, hartslag ging naar beneden en ik kon weer het tempo aangeven, met Luc en Geert in het wiel. De 5 kilometers aan gemiddeld 10% tot Chalet Reynard vlogen voorbij. Een check bij Luc en Geert gaf aan om hier geen extra drinken meer te halen maar volop door te stoten naar de top. De laatste 6 km van de beklimming verliep anders dan gisteren omdat de Mistral zijn intrede had gedaan; waar hij tegen je inblies, was het een gevecht van man tot man (ik zag sommigen letterlijk omvervallen) maar op andere stroken gaf hij je een zetje in de rug wat kon deugddoen (nu overschat dit niet op een strook met een stijging van 11%). De pijn viel bijna volledig weg als ik heel wat (quasi) stilstaande wielrenners kon voorbijrijden.

Laatste kilometer: vriend Luc ruikt de top en trapt net iets sneller dan ik, maar heeft dan de malchance dat zijn computerke valt. Niks laten verloren gaan, zo is ook Luc opgevoed. Op die manier rijden we samen de laatste meters op, met een nog beter gevoel dan gisteren, elkaar al aan het feliciteren en bewieroken. En wie komt dan net uit ons wiel gedemarreerd? Geert, long time no see maar gekend als sterke finisher. Zelfde scenario als gisteren, met dat verschil dat Luc vandaag de juiste afslag neemt en Geert op de streep nog vloert. Lieven was alweer getuige van dit fenomeen wegens  ruim 15 minuten vroeger gearriveerd. Alle 4 bovengeraakt zonder kapot te zijn. Yes Yes Yes.                 

Achteraf hebben we gezien dat de tijd van Geert, Luc en mezelf net op het gemiddelde zat van die 2200 Vlamingen die op 20 juni boven reden. Lieven zit duidelijk in het eerste kwartiel. Chapeu, maar Lieven, hoed je voor euforie. Wetenschappers hebben bepaald dat je elke kilo overgewicht op de Mont Ventoux cash betaalt met 3 minuten vertraging. Je was ruim 15 minuten sneller, dat zou betekenen dat ik maar 5 kilo overgewicht zou hebben… 

En last but not least...

Stap 10: zorg ervoor dat het ganse Mont Ventoux verhaal het echte begin is van het eigenlijke objectief: mens sana in corpore sano.

Naar boven

Plaats een reactie

Gelieve alle velden correct in te vullen.

Uw naam (*)

Uw e-mailadres (*)

Hoeveel is 7 + 3 ? (*) ?

Uw reactie (*)

Er zijn reeds 9 reacties