Verhalen
- De beklimming van de Mont Ventoux
Etienne Van der haegen - 2012 - Mens sana in corpore sano
Steven Van Caelenberg - 2009 - De beklimming van de Mont-Ventoux
Geert Wulteput - 2009 - Op weg naar de Ventoux
Luc Van Gysegem - 2009 - De mietjeskant en de mannenkant van de berg
Lieven Van Mullem - 2009 - Echt gezond
Marc Mercy - 2010 - Ouderdomsdeken
Gaston Riebbels - 2010 - Ik wil de hemel zien
Paul Roothooft - 2010 - De 10 jaar durende klim naar de Mont Ventoux
mama van 5 - 2010 - Op het slotfeest was ik wél bij de eerste vijf
Wouter Torfs - 2010 - Gedicht: De naamloze zwoeger
Eric De Preester - 2010 - De Mont Ventoux part II
Steven Van Caelenberg - 2010 - Beklimming Mont Ventoux vanuit Sault
Peter den Hartog - 2013 - De Mont Ventoux PART III, zegge en schrijve 2013
Steven Van Caelenberg - 2015
Op het slotfeest was ik wél bij de eerste vijf - door Wouter Torfs
Hoe ik verleid werd om mee te doen met het Sporta-event en de Ventoux te beklimmen?
Tussen pot en pint, natuurlijk, én met de loze belofte dat ik als BV voor de Kempen een ongezien publicitaire return zou oogsten: de mix van alcohol en ijdelheid deden zoals gewoonlijk feilloos hun werk bij deze jongen...Geen fiets? Geen probleem: neem die van neefje Stijn, ook al is die gast een kop groter en 40 kg lichter.
Trainen? Topcoach Mieke Boeckx onder de arm genomen die mij bij ons eerste persoonlijk contact liefdevol, maar enigszins meewarig aankijkt. Ik opteer voor een dubbele trainingsaanpak door spinning en wegritten te combineren. Eerste spinningles begint goed, wegens spinster met mooie bips voor mij. Maar lang kan ik van dit mooi uitzicht niet genieten. Na 20 minuten wordt het zwart voor mijn ogen en Babs, mijn nichtje en stimulator, kan mij nog net opvangen als ik van mijn fiets dreig te vallen.
Een week later waag ik me aan de buitentraining. Zonder koersbroek, met tennisshortje en zadel in de vorm van een Gilettemes... Nadien een verplicht bezoek bij de gynaecoloog, die voor een androgeen raadsel staat.
Een tweede fietspoging –ditmaal in rennersbroekje mét zeemlap- volgt in maart, vooral bekend omwille van zijn gelijknamige buien. De trip eindigt door de koude (-3°) die in mijn ontblote billen en vingers bijt. Gedurende twee uur in een warm bad moeten ontdooien. Het huilen staat nader dan 't lachen.
Het wachten is op de lente. Goed weer, goed zadel, goed broekske, goei maten... 't wordt gvd bijna plezant! Hoogtepunt: na 120 km Hageland -op en neer, weet je wel- vier (4!) bollekes vanille in Boortmeerbeek in café 'de liggende wip'. Zeg wel.
En dan de Ventoux zelf. Heel toffe vriendjes van nichtje Babs leren kennen in een pittoreske chambre d'hôte. Het leven zoals het is... alles erop en eraan. En de Berg? Erop nondedju! Meer opzij dan vooruitgekeken en nog genoten ook. Behalve de laatste 6 km, vanaf 'chalet Saint Renard' (zoals mijn vrouwke zegt). Maar dik content da 'k uiteindelijk de top van die kale puist heb bereikt.
Mijn tijd: www.sporta.be en tien minuten aftrekken voor eten en drinken.
's Anderendaags het slotfeest. Nu kom ik wel bij de eerste vijf aan en eindig bij de laatste vijf. Tot drie uur 's nachts blijven plakken! Een uurtje later achter het stuur gekropen om de terugreis naar België aan te vatten. Moet ge daarvoor 50 geworden zijn?
Enfin, eind goed al goed. Ik ben Babs en Sporta zo dankbaar dat ze me terug aan t sporten hebben gekregen. Voor de Ventoux woog ik 91 kg. Nu 89 kg. Twee kilo kwijt, maar de mooie herinneringen blijven...
Bron: sporta.be