Verhalen
Uw verhaal op deze website ?Op weg naar de Ventoux - door Luc Van Gysegem
Onder lichte morele dwang van de webmaster volgt hier mijn geschreven relaas van de Mont Ventoux-trip.
Dat was echter buiten onzen Steven gerekend. Een paar weken later viel er een mail in mijn inbox waarin het sporta event Ventourist-Ventousiast werd voorgesteld. Blijkbaar waren er ook al twee andere compagnons, Lieven en Geert, ingeschakeld.
Aangezien "achteruit krabbelen" niet in mijn woordenboek voorkomt, besloot ik mij ook in te schrijven en er 100% voor te gaan.
De website en het inschrijvingspakket van sporta (www.sporta.be) bevatten heel wat nuttige informatie. Ik besloot het trainingsschema zo goed mogelijk te volgen en koos er voor om in mijn voorbereiding twee maal te fietsen per week.
Ergens in november of december ben ik er dan thuis op mijn hometrainer aan begonnen. Ik ben er wonderwel in geslaagd om het schema vrij nauwgezet te volgen, alhoewel dat soms impliceerde dat ik zondagavond om 23.00 uur nog een spurtje moest inzetten om mijn tweede rit van de week rond te krijgen.
In maart heb ik een week of drie stilgelegen door reisplannen, maar nadien verbeterde het weer en kon ik eindelijk buiten fietsen.
Mijn geliefd trainingparcours ligt in het Pajottenland waar ik naar believen de groene koepelroute, de valleitjesroute en de boerenkrijgroute combineer.
Eind mei volgde een zwaardere trainingsrit met enkele collega's in de Vlaamse Ardennen en finaal nog een grondige test met Steven op een donderdagnamiddag in de Ardennen waar we de route des Légends fietsten (route terug te vinden op www.klimroutes.nl ).
Ondertussen had ik mij al een goed beeld gevormd van wat ik eigenlijk wou bereiken. Ik had nog nooit een col beklommen, zelfs pas in april dit jaar mijzelf voor de eerste keer boven op de roemruchte muur in Geraardsbergen gesleurd. Een berggeit kan je me dus moeilijk noemen. Wat moest of kon ik dan verwachten?
Ik was al heel blij dat ik dankzij het Mont Ventoux-project de hele winter sportief bezig was geweest. Eén of andere tijd nastreven interesseerde me niet echt, maar ik hoopte wel om op een ontspannen wijze te kunnen genieten van de klim naar de top.
Hoe zat het ondertussen met mijn fiets?
Ik toerde rond op een stalen ros met als kleinste versnelling een 39X28.
Daar ik wel aan vernieuwing toe was, besloot ik eind april een nieuwe fiets te kopen. Mijn oog viel op Scatto, een minder bekende Belgische fietsfabrikant. Ik opteerde voor een trippel (50-39-30 vooraan en een 25 achteraan). De levering heeft wat op zich laten wachten, zodat mijn fiets maar op12 juni werd geleverd . Rijkelijk laat zal je denken, maar mijn fietshandelaar, André Van Impe uit Aalst, zorgde er wel voor dat hij diezelfde avond nog volledig gemonteerd klaarstond, inclusief computer, pomp, twee drinkbussen, zakje met reservebandjes en bovenal perfect afgesteld, zodat ik zes dagen voor het vertrek eindelijk mijn fiets kon testen.
Het schijnt dat men een fiets een tijdje moet inrijden, maar ik wist al na 10 km dat hij perfect zat en ik mij op dat vlak geen zorgen meer moest maken. Ook op de Ventoux zou blijken dat ik niet alleen een mooie maar tevens een heel degelijke fiets voor een aangename prijs had gekocht (info op www.scatto-bikes.com ). Na drie testritten en 150 km op de teller vertrokken we op donderdag 18 juni dan naar de Ventoux.
Na een lange rit kwam onze vierkoppige "wielerploeg" 's avonds aan in Sainte Cécile les Vignes, een dorpje op dertig kilometer van de Ventoux, waar we logeerden in hotel La Farigoule (www.lafarigoule.net ).
Vrijdag zouden we het rustig houden en gewoon wat losrijden om dan zaterdag de beklimming aan te vatten.
Die donderdagavond, toen we op het terras zaten met een flesje rosé, kwamen er echter twee ervaren fietsers langs die zeiden dat er zaterdag een venijnige mistral zou waaien en dat het sporta event mogelijk in het gedrang kon komen. Nu ja, van een beetje wind ben ik niet bang, we zouden wel zien.
Maar vrijdagochtend had ik nog maar pas een tweede beet van mijn croissant genomen of Lieven en Geert begonnen aan hun nachtelijk voorbereid pleidooi om diezelfde dag nog vanuit Sault de Mont Ventoux te beklimmen (Kernwoorden speech: enige kans, risico dat we voor niets gekomen waren…). Enfin, twee croissants en 19 minuten later zaten we alle vier in wieleruitrusting in de wagen op weg naar Sault.
Toen we om 11.00 uur aan de klim begonnen stond de thermometer al op 32°c.
De eerste 20 kilometer van Sault tot Chalet Reynard is goed te doen en langzaamaan begonnen mijn spieren los te komen. Het deel van Chalet Reynard tot de top viel echter behoorlijk tegen. De laatste drie kilometer lag mijn hartslag tussen 180 en 190 en dat is niet echt wat ik als "genieten" zou omschrijven. En dit zou dan de gemakkelijke kant moeten voorstellen! Drie kilometer "in het rood" fietsen was gelukt, maar vanuit Bédoin zouden er zo 15 "rode kilometers" op mij wachten en dan nog die mistral ook. Ik zag weinig reden om overmoedig te worden.
De voorbereiding voor de tweede klim verliep wel vlotter.
Die vrijdag nog goed gegeten en veel (alcoholvrij) gedronken en om 22u30 naar bed.
Toen ik zaterdagochtend wakker werd voelden mijn benen goed aan, zelfs minder stram dan na die dag autorijden. Geert had van de bazin verkregen dat er pasta voor ons klaarstond en alhoewel dat bord slingers met olijfolie om 7.00 uur ' s morgens zonder problemen in mijn top drie van culinaire dieptepunten mag opgenomen worden , bleek het toch nuttiger te zijn dan de croissants van de dag tevoren.
De "moeilijke" klim vanuit Bédoin verliep verbazingwekkend vlot. Hij is heel wat steiler dan vanuit Sault , maar leverde eigenlijk geen problemen op. Mijn hartslag schommelde gans de tijd tussen de 150 en 160 slagen en dat is best wel comfortabel. Blijkbaar had ik dan toch mijn klimmersbenen gevonden. De bevoorrading had ik beter links laten liggen, want nadien was het even moeilijk om weer het gepaste ritme te vinden. Ik ben dan ook niet meer gestopt aan Chalet Reynard, maar direct doorgereden naar boven. En deze keer was het wel echt genieten!
De mistral, die pieken haalde van meer dan 100 km/uur en heel wat Ventouristen te voet stelde en er tevens voor zorgde dat de vrachtwagen van sporta niet naar boven kon, leek mij niet te deren. Met de glimlach en de nodige reserves bereikte ik de top.
Ook de afdaling was heel leuk. Mijn fiets liet zich vlot besturen en was heel baanvast.
En net toen ik verwachtte dat Lieven ging voorstellen om ook de klim vanuit Malaucène te doen, maakte Steven ons er attent op dat wij al ruim 37 uren "als een pater" geleefd hadden en dat het nu toch wel tijd was voor een frisse pint.
Later die middag hebben we dan nog de prachtige Georges de L'Ardèche bezocht en 's avonds deze succesvolle trip met een goed diner afgesloten.
Chapeau voor de perfecte organisatie van sporta! Chapeau voor alle moedige Ventouristen die met de fiets of de handbike de berg bedwongen hebben!
Indien ik de trip nog zou herdoen, zou ik zeker eens van Sault naar Bédoin door de veelgeprezen George de la Nesque rijden.
Malaucène en George de la Nesque… misschien iets voor volgend jaar, want op de weg naar huis was het mij al duidelijk dat ook mijn ploegmaats dromen van een vervolg.
Er zijn reeds 2 reacties
Leuk om te lezen, met plezier gedaan dus ;)
Gepost door Dave A. op 14.02.2011
Gepost door Dave A. op 14.02.2011
Proficiat, Luc! Je capaciteiten zijn echt onbegrensd. Chapeau!
Gepost door Papy Nzili op 31.03.2010
Gepost door Papy Nzili op 31.03.2010